دکتر عبدالعظیم کریمی

اندیشمندان معمولاً به چشم‌اندازهای متفاوت و «مطلوب» می‌اندیشند که مغایر با وضع موجود است؛ به همین سبب، خلاف جریان آب شنا می‌کنند و در برداشت اولیه و معمول، رفتار و افکارشان عجیب و غریب و حتی ناهنجار به نظر می‌رسد. دکتر عبدالعظیم کریمی از جمله چنین افرادی است. او با نگاهی غیرمتعارف و «خلاف آمد عادت» به تعلیم و تربیت می‌نگرد و با طرح گزاره‌های وارونه و متناقضی چون «تربیت آسیب‌زا»، «آموزش ندهیم»، «یاد نگیریم»، «تربیت نکنیم»، «دین‌دهی نکنیم»، «تغییر ندهیم»، «مدیریت نکنیم» و «خوشبخت نشویم»، نوعی آموزش علیه آموزش و «نظریه سلبی» را در تربیت مطرح میکند. چنین نظریه‌ای از عبدالعظیم کریمی شاید در نگاه اول نوعی انفعال و بی عملی را به ذهن متبادر سازد اما تجربه زیسته و عملی و ظرایف و دقایق نظری او، این برداشت را منتفی میکند. چنین نظریه‌ای صرفاً حاصل تأملات نظری و انتزاعی دکتر کریمی نیست بلکه از ترکیب عمل و اندیشه و سال‌ها تجربه زیسته او در حوزه علم و تربیت و به تعبیری، تجرید تجربه و به نوعی پراکسیس حاصل شده است و از مسئله‌شناسی دقیق وی از جامعه ایران حکایت دارد.